Postulaty RPPG

W Polskim modelu prawnym za ochronę konkurencji odpowiedzialny jest tylko i wyłącznie UOKiK. Prezes polskiego UOKiK-u arbitralnie wskazuje jakimi sprawami zajmuje się organ, którym kieruje. W praktyce polskie firmy pozbawione są jakiejkolwiek ochrony prawnej ze strony Państwa Polskiego w przypadku łamania prawa konkurencji przez zachodnie koncerny.

W Austrii przy UOKiK działa organ doradczy – Komisja ds. Konkurencji, który składa się z ośmiu członków wyróżniających się wiedzą z zakresu gospodarki. Członkowie Komisji ds. Konkurencji powoływani są przez Ministra Gospodarki spośród kandydatów zaproponowanych przez Austriacką Izbę Gospodarczą.

Austria posiada także w pełni wyspecjalizowane, ograniczone do II instancji, sądownictwo, zajmujące się prawem konkurencji. W jego składzie zasiadają również nie-sędziowie, szczególnie wykwalifikowani ławnicy powoływani przez Ministra Sprawiedliwości, zaproponowani przez Austriacką Izbę Gospodarczą. W przypadku bezczynności austriackiego UOKiK przedsiębiorca może sam zaskarżyć działanie konkurenta do sądu ochrony konkurencji.

W austriackim ustawodawstwie, w celu zachowania po stronie rządu narzędzi mogących kreować politykę kraju w zakresie konkurencji utworzono obok UOKiK instytucję Adwokata ds. Konkurencji. Jest on powoływany przez prezydenta na 5-letnią kadencję z możliwością ponownego powołania, na wniosek austriackiego rządu, z inicjatywy Ministra Sprawiedliwości.

RPPG postuluje wprowadzenie do ustawy Prawo przedsiębiorców i Ordynacji podatkowej klauzuli generalnej o treści:

„Działalność gospodarcza ma fundamentalne znaczenie dla rozwoju gospodarczego Polski i zapewnienia dobrobytu jej obywateli. Dlatego też stwarzanie optymalnych warunków dla jej prowadzenia i rozwoju powinno być priorytetem w działalności wszystkich organów władzy i administracji państwowej”

Na straży stosowania tej klauzuli w prowadzonych postępowaniach stałby Rzecznik Interesu Gospodarczego Państwa.

Prawo powinno być zrozumiałe i przejrzyste, służyć obywatelom i ułatwiać funkcjonowanie zarówno jednostki, jak i całej grupy. Powinno też regulować tylko niezbędne obszary życia obywateli. Ilość obecnie funkcjonujących przepisów oraz ich jakość pozostawia wiele do życzenia. Nieprecyzyjne przepisy, sprzeczność przepisów z interesem gospodarczym państwa utrudniają rozwój firm, ograniczając tym samym rozwój gospodarczy kraju.

Prawo podatkowe, oprócz funkcji fiskalnej, powinno mieć także charakter motywujący do rozwoju gospodarczego. W rzeczywistości, urzędnik organu podatkowego niejednokrotnie, stosując się do litery prawa, nie zwraca zupełnie uwagi na interes gospodarczy kraju.

To prowadzi do sytuacji, w której urzędnik decyduje o „być lub nie być” przedsiębiorcy, nie ponosząc za to żadnej odpowiedzialności. Często jest to przejaw bezradności wynikającej z interpretacji skomplikowanych i niejednoznacznych regulacji prawnych. Bywa, że z obawy o posądzenie o korupcję urzędnik boi się podejmować decyzje korzystne dla wspólnoty ekonomicznej.

Tego typu spory generują wysokie koszty zarówno po stronie podatnika jak i organu, a efekt końcowy zawsze jest negatywny dla budżetu państwa.

Doświadczenia czołowych polskich przedsiębiorców pokazują, że takich sytuacji można by uniknąć. Funkcję mediatora pełniłby Rzecznik Interesu Gospodarczego, do którego przedsiębiorca przekonany o słuszności swojej decyzji i jej pozytywnym wpływie na rozwój gospodarczy kraju mógłby się zwrócić w sytuacji negatywnej oceny przez urzędnika. Oceniałby sprawę pod kątem interesu gospodarczego kraju i posiadał kompetencje ingerencji w postępowania przed organem odwoławczym. Mógłby też przedstawić swoje argumenty podczas ewentualnych postępowań sądowych.

W Polsce stosowanie prawa często nie uwzględnia interesu wspólnoty. Powołanie Rzecznika Interesu Gospodarczego mogłoby tę sytuację diametralnie zmienić, przyczyniając się do szybszego rozwoju gospodarczego kraju i wzrostu zamożności Polaków.

W chwili obecnej polski przedsiębiorca, który na ogół występuje jako osoba fizyczna – udziałowiec spółki kapitałowej, spotyka się z rozwiązaniami prawnymi mającymi niekorzystny wpływ na podjęcie decyzji o inwestowaniu tego kapitału w nowej spółce kapitałowej. Pobierając bowiem dywidendę musi zapłacić podatek dochodowy od dywidendy. To rozwiązanie zniechęca przedsiębiorcę do dalszego inwestowania, bądź zmusza do zakładania różnego rodzaju funduszy inwestycyjnych, aby nie płacić podatku dochodowego od dywidendy.

Takiego podatku nie płacą udziałowcy zagraniczni, gdyż na ogół w polskich spółkach udziałowcem zagranicznym jest spółka kapitałowa. Tym sposobem mamy do czynienia z nierównym traktowaniem na gruncie prawa podatkowego podatnika zagranicznego i podatnika polskiego.

RPPG, opierając się na doświadczeniach czołowych polskich przedsiębiorców, proponuje przyjęcie zapisu zwalniającego z podatku dywidendy i inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych faktycznie uzyskane z tego udziału, które są przez podatników reinwestowane (np. wnoszone jako udział kapitałowy), przy spełnieniu następujących warunków:
a) reinwestowanie może dotyczyć już istniejącego podmiotu lub podmiotu nowopowstałego;
b) wypłata dywidendy w kwocie brutto jest realizowana w oparciu o oświadczenie podatnika o przeznaczeniu zysku na nabycie udziałów w spółce kapitałowej prawa handlowego;
c) reinwestowanie musi zostać rozliczone w ciągu roku od wypłaty dywidendy,
d) sposób rozliczenia środków pozyskanych z dywidendy a przeznaczonych na nabycie udziałów spółce kapitałowej prawa handlowego określa deklaracja ustalona Rozporządzeniem Ministra Finansów

Środki pozostawione przedsiębiorcom z tytułu zwolnienia z podatku od dywidendy, na warunkach określonych w powyższym przepisie przyczynią się do znaczącego wzrostu inwestycji.

To rozwiązanie przyczyni się do rozwoju polskich przedsiębiorstw, poprawi ich konkurencyjność, pobudzi inwestycje w naszym kraju. W konsekwencji przyspieszy wzrost gospodarczy i zwiększy konkurencyjność całej gospodarki.

Jedną z barier rozwoju gospodarczego naszego kraju są spory przedstawicieli administracji skarbowej i innych urzędników z przedsiębiorcami, jak również przedłużające się postępowania sądowe i administracyjne Dzisiaj urzędnik, pomimo przegranej w I instancji, może składać odwołania do instancji kolejnych, nawet w sytuacjach, gdzie racja w ewidentny sposób pozostaje po stronie przedsiębiorcy.

Wydłużone postępowania zwiększają koszty działalności przedsiębiorców, powodują niepewność uniemożliwiającą rozwój firmy, a w skrajnych przypadkach doprowadzają do nieuzasadnionego bankructwa. Wygrane po wielu latach sprawy nie są w stanie odwrócić szkód wyrządzanych gospodarce w trakcie takich postępowań. Co więcej przedłużające się postępowania obciążają system sądowniczy, co z kolei wydłuża postępowania i potęgują problem.

Mając to na uwadze wskazane jest ograniczenie możliwości odwołania się urzędnika po przegranej w I instancji. Odwołanie byłoby możliwe po uzyskaniu akceptacji właściwego Ministra, który też powinien uzyskać kompetencje do udzielania zgód tylko do 20% najbardziej uzasadnionych odwołań.

Część umów o unikaniu podwójnego opodatkowania wymaga nowelizacji z racji nieprzystawania do obecnych realiów, częściowo zaś Polska takich umów nie podpisała (np. Hong Kong).

Regulując kwestię umów o unikaniu podwójnego opodatkowania osiągniemy następujące cele:

Dostosowanie do zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej: Globalna gospodarka uległa znaczącym zmianom od czasu podpisywania wielu umów międzynarodowych o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wprowadzenie nowych technologii, zmiany w modelach biznesowych i rozwój nowych sektorów gospodarki wymagają dostosowania umów, aby były one adekwatne do współczesnych realiów.

Eliminacja potencjalnych luk legislacyjnych: W miarę rozwoju globalnych struktur biznesowych, istnieje ryzyko wystąpienia luk legislacyjnych. Aktualizacja umów międzynarodowych pozwala na zamknięcie tych luk i wprowadzenie zapisów chroniących gospodarkę przed nadużyciami.

Stymulowanie współpracy gospodarczej: Poprawa warunków unikania podwójnego opodatkowania z partnerami międzynarodowymi może stymulować współpracę gospodarczą między Polską a innymi krajami. Ułatwienie przepływu kapitału, technologii i know-how korzystnie wpłynie również na globalną ekspansję gospodarczą Polski.

Zgodność z międzynarodowymi standardami: Aktualizacja umów międzynarodowych może pomóc w dostosowaniu się do międzynarodowych standardów podatkowych, takich jak te promowane przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD). Zgodność z tymi standardami może ułatwić współpracę międzynarodową oraz minimalizować ryzyko konfliktów podatkowych między krajami.

Zwiększenie atrakcyjności Polski dla inwestorów: Dobre uregulowania dotyczące unikania podwójnego opodatkowania są istotne dla atrakcyjności kraju również dla inwestorów zagranicznych. Poprawa umów międzynarodowych może przyczynić się do zwiększenia zaufania inwestorów do polskiego systemu podatkowego, co może skutkować większym napływem kapitału i technologii.

Obecnie w strukturach Komisji Europejskiej zatrudnionych jest 4,9% Polaków. Liczba ludności Polski stanowi zaś 8.3% ogólnej liczby ludności Unii Europejskiej. Widoczna jest tu niekorzystna dysproporcja, również jeśli weźmiemy pod uwagę stanowiska kierownicze – na 46 dyrekcji generalnych, służb i agencji Polacy pełnią funkcję jedynie w trzech.

Zwiększając liczbę Polaków w strukturach Komisji osiągniemy następujące cele:

Ochrona polskich interesów gospodarczych: Silna reprezentacja Polski w instytucjach UE pozwoli na skuteczną ochronę i promocję polskich interesów narodowych. W ramach UE podejmowane są decyzje dotyczące polityki, gospodarki, bezpieczeństwa, czy funduszy strukturalnych, które mają wpływ na sytuację w Polsce. Aktywne uczestnictwo w procesie podejmowania decyzji pozwoli bronić polskich interesów i kształtować politykę europejską w zgodzie z naszymi priorytetami.

Równość konkurencji: UE stanowi znaczący rynek dla polskich produktów i usług. Utrzymywanie wpływu na decyzje dotyczące rynku wspólnego oraz uczestnictwo w kształtowaniu polityki handlowej UE są kluczowe dla utrzymania korzystnych warunków dla polskiej gospodarki. Silna reprezentacja Polski umożliwia zdobywanie korzyści gospodarczych z integracji europejskiej, w tym korzyści skali.

Rozwój regionalny: Polska korzysta z funduszy strukturalnych UE, które wspierają rozwój regionalny, modernizację infrastruktury, edukację i inne obszary. Skuteczna reprezentacja w strukturach UE pozwala na zdobywanie środków finansowych i kształtowanie polityki regionalnej zgodnie z potrzebami kraju.

Bezpieczeństwo: Współpraca w ramach UE odgrywa kluczową rolę w zagwarantowaniu bezpieczeństwa kraju, co bezpośrednio przekłada się na bezpieczeństwo obrotu gospodarczego i zamożność obywateli. Działania dotyczące wspólnej polityki zagranicznej i obronnej, a także współpraca w obszarze walki z terroryzmem czy cyberprzestępczości, wymagają aktywnego uczestnictwa i zaangażowania każdego państwa członkowskiego, w tym Polski.

Praca Polaków zatrudnionych w Brukseli to nie tylko dbałość i interesy Polski w Unii Europejskiej, ale także wysokie wynagrodzenia, które są w większości wydawane w Polsce i budują naszą gospodarkę.

Polska, jak i cała Unia Europejska, stoi przed wielkim wyzwaniem związanym z pogłębiającym się kryzysem demograficznym. Polski przyrost naturalny nie gwarantuje w żaden sposób zastępowalności pokoleń. Już teraz wiele projektów inwestycyjnych nie jest realizowanych z obawy
o brak niezbędnych pracowników. Aby umożliwić dalszy dynamiczny wzrost polskiej gospodarki niezbędne są zmiany.

Rozwiązaniami, które mogłyby pozytywnie przyczynić się do wsparcia polskiej gospodarki są:

1. Stworzenie, w dialogu z przedsiębiorcami, polityki migracyjnej wspierającej dostępność pracowników (otwarcie na nowe rynki migracji zarobkowej, brak konieczności uzyskania nowego pozwolenia o pracę przy zmianie pracodawcy przez cudzoziemca). Tworzenie zachęt dla migrantów  zarobkowych zatrudnionych obecnie w kluczowych dla Polski obszarach, do pozostania na dłużej w Polsce, kosztem wyjazdu do krajów Europy Zachodniej.

2. Stworzenie programu promocji polskich uczelni wyższych za granicą.

3. Szeroka promocja i zachęty osób kwalifikujących się do uzyskania Karty Polaka, jak i przedstawicieli Polonii, do powrotu do Polski.

4. Dostosowanie zasad funkcjonowania rynku pracy do oczekiwań młodych pokoleń.